جمعه، خرداد ۰۸، ۱۳۸۸

داون تاون مونترال در وضعیت هشدار

امروز عصر توی اوج ساعت رفت و آمد توی مترو، پلیس تمام ایستگاه های متروی مرکز شهر مونترال رو به مدت سه ساعت بسته بود.
از قرار معلوم یه نفر یه بسته رو توی یکی از ایستگاه های مونترال گذاشته بوده و بعد هم به پلیس اطلاع داده بوده که یه بمب توی مترو گذاشته.

پلیس اعلام کرده که دوربین های ایستگاه مترو از فرد مشکوک فیلم گرفتن.

معلوم نیست که چی داره می گذره اینجا؟ ما که هر وقت سوار مترو می شیم و دور و برمون یه آدم مشکوک با ساک دستی می بینیم که نیم متر هم ریش داره، سریع می ریم یه سه-چهار تا واگن اونطرف تر.

من نمی دونم این جور آدم ها واقعا چی می خوان؟

دوشنبه، خرداد ۰۴، ۱۳۸۸

شود بنده بی هنر شهریار

موسیقی مقامی ایران تاثیر شگرفی روی من داره، طوری که حس می کنم یه صدایی رو از درون خودم دارم میشنوم، مخصوصا اگر این موسیقی از لرستان و بختیاری و خراسان باشد.
به قول معروف شرح پریشانی ما می گویی.

فردوسی حدود هزار سال پیش ما، شرح دل ما می گوید:
شود بنده بی هنر شهریار
نژاد و بزرگی نیاید به كار
از ایران و از ترك و از تازیان
نژادی پدید آید اندر میان
نه دهقان نه ترك و نه تازی بود
سخنها بكردار باری بود
همه گنجها زیر دامن نهند
بمیرند و كوشش به دشمن دهند
زیان كسان از پی سود خویش
بجویند و دین اندر آرند پیش

این بیت های فردوسی را با صدای مسعود بختیاری از دیار ایران زمین برای دانلود می گذارم:

شاهنامه خوانی - مسعود بختیاری

انتخابات ایران نزدیکه و سوال اینه که آیا واقعا شایستگی مردم ایران این هست؟

شنبه، اردیبهشت ۲۶، ۱۳۸۸

چایی یا قهوه؟


چایی یا قهوه؟ مساله این ست.

ایران که بودم، توی شرکتی که کار می کردم، یه آبدارچی داشتیم به اسم حاج خانم! یه پیرزن سخت گیر و سخت کوش که توی کارش خیلی جدی بود و به هیچ کسی هم اجاره ورود به آشپزخونه اش رو نمی داد. بنا بر یک سری گفته ها، این حاج خانم از چنان قدرت پشت پرده ی برخوردار بود که اگه کسی از شرکت اخراج میشد، ما می گفتیم که حتما حاج خانوم زیر آبش رو زده. این رو هم تا یادم نرفته بگم که همه رو مجبور کرده بود که با دمپایی برن توالت که توالت کثیف نشه. اون عده ای هم که چند باری از روی ناآگاهی با کفش رفته بودن، بعد از یه مدت از شرکت اخراج شدن. حتی یه بار به یکی از بچه ها گیر داده بود که تو ایستاده تو توالت می شاشی!!! جلل الخالق!
خلاصه اینکه کسی رو یارای مقابله با این حاج خانم ما نبود.

این رو می خواستم بگم که این حاج خانوم بد جوری ما رو به چایی معتاد (Addicted) کرده بود. روزی چهار نوبت، سر ساعت های مشخص با یه سینی پر از چایی داغ میومد و با جمله ی معروف "چایی خوراش!" همه رو به خوردن چایی دعوت می کرد. کسی هم اگه چایی بر نمی داشت یا اینکه چایی رو تا ته نمی خورد، مورد غضب حاج خانوم قرار می گرفت. این بود که ما بد جوری به این چایی های حاج خانوم معتاد شده بودیم.

تا این که من اینجا اومدم و کار من توی شرکت جدید شروع شد. خب من هم معتاد چایی و این جا هم کسی زیاد چایی نمی خوره و همه کافی خور (همون قهوه خودمون) هستن. اون اوایل انگار که یه چیزی رو گم کرده باشم. بعضی وقت ها از جام بلند می شدم و دنبال گمشده ای که خودم هم نمی دونستم چیه می گشتم. بعد یادم میومد که اون چاییه. بعضی وقت ها هم دچار درد بدن می شدم و تا می رسیدم خونه، با کش، بازو رو می بستم و یه دو تا ضربه واسه پیدا کردن رگ و بعد ترزیق چایی قند پهلو با سرنگ!

اینه که من هم به ناچار به سمت کافی خوردن، کشیده شدم. یه Tim Hortons جلوی شرکت ما بود که همه از اونجا کافی می گرفتن. البته همه که نه، چون اینجا یه سری دستگاه های کافی توی شرکت ها هست که همون نقش حاج خانوم رو بازی می کنن.

اون اوایل با روزی یه کافی متوسط (Medium Coffee) شروع کردم اون هم صبح ها. ولی دیدم جواب نمی ده و هنوز این بدن کوفتست. اینه که یکی هم عصرها بهش اضافه شد. اول به ورود این حجم بالای کافئین به بدن عادت نداشتم و دچار یه حس بال بال زدن می شدم و بعضی وقت ها از جام بلند می شدم و دور خودم می چرخیدم. یه چیزی تو مایه های رقص سماع و همه همکار ها هم دوره می کردن و تماشا! و بعد هم من توضیح که مولانا کیه و این رقص منشاءش از کجاست و توضیح این که مولانا اصلا ایرانی بوده و ایرانی خواهد ماند و ترک نیست، و ایضا خلیج فارس و خارک و سه جزیره دیگه و تاریخ ایران و کوروش و از این چیزها...

این شد که سعی کردم که کم کم خودم رو کنترل کنم. و بعد از یه مدت دو تا کافی مدیوم واسم عادی شده بود. البته هنوز هم چایی یه چیز دیگه بود و عصرها تو خونه یه چایی هم به راه بود، همین طور روزهای تعطیل هیچ چی نمی تونست جای چایی رو توی سفره صبحانه بگیره.

علی ایحالن، کم کم این دو تا کافی مدیوم تبدیل شد به دو تا لارج (همون بزرگ خودمون). وایضا یه کافی دستگاه هم روش و در گذر زمان الان یه چایی کیسه ای هم بهش اضافه شده. ولی هنوز هم هیچی چایی حاج خانوم نمی شه.

آهان یادم اومد، غرض از این داستان سرایی این بود که می خواستم بگم که این جا کافی شاپ و قهوه خوردن مثل ایران کلاس و مد و پز دادن و پاتوق و این چیز ها حساب نمیشه. تقریبا اکثر کسانی که کار می کنند، صبح ها قبل از شروع کار یه کافی می گیرن و میذارن جلوشون و یه یکی دو ساعتی، نم نم باهاش حال می کنند. توی کافی شاپ ها هم معمولا کسانی رو می بینید که اومدن با دوستاشون یه وقتی رو بگذرونن و یه کافی بخورن یا یه سری دانشجو که بساطشون رو پهن کردن و مثلا در حال درس خوندن هستن. و البته به کمتر از سه چهار ساعت هم رضایت نمی دن و صد البته مثل ایران نیست که کسی بخواد چیزی در این رابطه بگه. می گن که یکی از دلایل ورشکستگی کافی شاپ ها، همین دانشجوهایی هستن که یه کافی می گیرن و سه-چهار ساعت اتراق می کنند.

شاید بشه گفت اینجا چایی همون نقش کافی و قهوه رو توی ایران بازی می کنه. مثلا چایی خوردن یه جور متفاوت بودن ست و شاید کلاس.

شنبه، اردیبهشت ۱۹، ۱۳۸۸

دفتر دل


همایون شجریان 6 ژوئن توی مونترال کنسرت داره.

یاد شیراز و دوران دانشجویی افتادم. حدود سالهای 1374-1375 بود، کنسرت شجریان بود و ما هم در تکاپو که هر جور شده بریم. اون دوره فضای هنری خیلی خیلی بسته تر از الان بود و همین کنسرت شجریان هم با هزار تا حرف و حدیث داشت برگزار میشد.
یادم هست که یه ماه قبل از کنسرت هر جا می رفتیم می گفتند که ما بلیط نداریم و با هزار تا بدبختی تونستیم بلیط بخریم.

اون کنسرت، اولین کنسرت موسیقی بود که من رفتم و خیلی حس و حال جالبی داشت!

اون دوره خیلی موسیقی سنتی گوش می دادم و از شجریان گرفته یا سه تار علیزاده و هر چیزی دستم میومد. البته در کنارش هم موسیقی راک! به نظرم میومد که یه چیز مشترکی بین موسیقی سنتی و بیشتر موسیقی مقامی ایران و سبک راک بلوز وجود داشت.

تو اون دوران یه سه تار هم خریده بودم و واسه خودم مشغول بودم. دوره، دوره ی دانشجویی بود و این چیزها.

الان یه تصنیف از همایون شجریان شنیدم به اسم دفتر دل که من رو برد توی حس و حال اون روزها:
شعر از فریدون مشیری:
مرا عمری به دنبالت کشاندی
سرانجامم به خاکستر نشاندی
ربودی دفتر دل را و افسوس
که سطری هم از این دفتر نخواندی
گرفتم عاقبت دل بر منت سوخت
پس از مرگم سرشکی هم فشاندی
گذشت از من ولی آخر نگفتی
که بعد از من به امید که ماندی

قدیم ها

یاد قدیم ها به خیر.
آلبوم جدید بلک کتز رو بی خیال شید، یه آهنگ از استاد داوود مقامی می ذارم که کلی خاطره از این آهنگ با برو بچ شرکت تو ایران دارم.
الان هر کدوم از اون دوستان یه سر دنیا هستن.

نه ساقی هوش و نی مطرب، نه می خواران صاحب دل
من رو در بین صد دیونه ول کردی، کجا رفتی

ناوز نفسسسست اوستاد، بچه این پیاله رو پر کن!

داوود مقامی - صفا


پی نوشت: منو در اول برنومه ول کردی کجا رفتی:
احتمالا داشتن برنامه نویسی کامپیوتر می کردن که یارو - معشوق - جا زده و ول کرده رفته!

دوشنبه، اردیبهشت ۱۴، ۱۳۸۸

پیاده روی

دو - سه هفته ای هست که زدم توی کار پیاده روی آخر هفته ها تا بلکه این چربی هایی که توی زمستون پس انداز کرده بودیم یه کمی آب بشه.

زمستون که نمی شه حتی 100 متر هم پیاده روی کرد، از سرمای زیاد آدم کلافه میشه.

فعلا تا هوا خوبه بایستی استفاده کرد.

اما خداوکیلی بعد از سه - چهار ساعت پیاده روی، اون هم زیر آفتاب، یه ماءالشعیر تگرگی خیلی می چسبه، اون هم اگه از نوع معسل قهوه ای باشه!