راه پیمایی در مونترال

امروز در مونترال، همه آمده بودند. همه دل شکسته و سیاه پوش بودند. همه خواهران و برادران خود را از دست داده بودند.

صدها ایرانی به دور از گرایشات سیاسی، مذهبی و قومی همه با هم و بدور از اختلافات آمده بودند که نشون بدن فقط و فقط به یک چیز فکر می کنند و اون هم ایران آزاده.

مدت هاست که مردم ما احتیاج به این نوع اتحاد ها دارند و مدت هاست که حکومت با اختلاف ایجاد کردن بین مردم، به عمر خودش ادامه می دهد.

چند روز پیش با خودم فکر می کردم که چرا مردم ایران باید برای هر حرکتی به سمت آزادی، هزینه های گزاف بدهند و چرا هر گروه و فردی که در رأس قرار می گیرد، تبدیل به دیکتاتور می شود؟

آیا مشکل فقط حکومت هست؟ آیا ما مردم هم نیستیم که در دیکتاتور پروری و فرد محوری، تبحر داریم؟

آیا وقت اون نرسیده که به جای فرد پرستی به یک هدف واحد و جامعه ای آزاد فکر کنیم؟

چرا هر گروه و فرقه سیاسی فکر می کنه که از بقیه بالاتره و همیشه حق رو به خودش می دیه؟

آیا بهتر نیست که همه به دموکراسی بیندیشیم و قضاوت در مورد خودمون رو به مردم واگذار کنیم و به دیگران هم حق بیان نظرات خودشون رو بدیم؟

پی نوشت:

راه پیمایی امروز از میدان Dorchester واقع در خیابان Rene-Levesque شروع شد و تا حدودهای خیابون Jeanne-Mance ادامه پیدا کرد. صدها ایرانی مقیم مونترال در این راه پیمایی شرکت داشتند. در ضمن تا 27 ژوئن هر شب ساعت 9-10 در همون میدان مراسم همدردی با مردم ایران با روشن کردن شمع برگزار خواهد شد. هفته آینده هم، راه پیمایی دیگری برگزار خواهد شد.